واقعیتش رو بخواید، مدتهاست که دیگه هیچ مسابقه ی فوتبالی رو، یا حداقل هیچ دوره مسابقاتی رو به صورت جدی دنبال نمی کنم. اما میون این همه بازی فوتبال، یه سری بازی ها هست که نمی شه از دستشون داد. شهرآورد تهران هم از اون مسابقاته. مسابقه بین دو تیم استقلال و پرسپولیس. دو همشهری و دو رقیب قدیمی. گرچه بعضی وقتها همین مسابقه رو هم تماشا نمی کنم.
دیروز 82مین شهرآورد تهران بود که بدلیل اینکه پرسپولیس بعد از مدتها(بخوانید چندین فصل) تونسته بود به بالای جدول بیاد و هم امتیاز استقلال در رده دوم جدول بشه، از حساسیت خاصی برخوردار بود. اما متأسفانه نتیجه برای ما آبی ها اسفبار بود. گرچه این نتیجه از تیم نحیف مظلومی و تیم چابک برانکو دور از ذهن نبود و شاید از قبل هم قابل پیش بینی بود. اگه بازیکن های دو تیم رو تک به تک با هم مقایسه کنید، بیشتر به این حرف من پی می برید.
تنها عامل برتری فردی استقلال بر پرسپولیس دروازه بانش، مهدی رحمتی بود که به تنهایی 5 یا 6 گل رو از پرسپولیسی ها گرفت و متاسفانه یک گل تقدیمشون کرد. حالا درنظر بگیرید اگر استقلال همین یک قلم رو هم در اختیار نداشت، دیگه الان سنبل پرسپولیسی ها به جای حماسه 6تای 52، شده بود حماسه 10 تای 95.
خلاصه کنم، اینها رو نوشتم تا به دوستانی که فقط در مواقع برد پرسپولیس یادی از ما می کنند یادآور بشم که، "دوستان گرامی، ما خود به ضعف خویش آگاهیم، فکر نکنید کار خاصی کردید، تیم ما در بدترین شرایط خودش بود که اگر چنین نبود قطعا اوضاع اینگونه نبود و اکنون شما سرکوفت های ما را تحمل می نمودید. در ضمن در، همیشه روی یک پاشنه نمی چرخه، نوبت ما هم می شه. و نکته آخر اینکه، ما آبی هستیم و به این نکته افتخار هم می کنیم، پای باختش هم وای میستیم، حتی اگه 6، هیچ باشه".
—-------------------------------------------------------------------------
این مطلب در تلگرام: اینجا
